In onze georganiseerde wereld is praten een belangrijke taal om elkaar te bereiken. Wanneer we de ervaring hebben dat we elkaar begrijpen, dezelfde betekenis geven, dan is dat prettig. Andere keren ervaar je dat je elkaar niet verstaat, al spreek je dezelfde ‘taal’. Of je denkt hetzelfde te hebben afgesproken en dan blijkt dat later toch niet het geval. Woorden….
“Wij zullen elkaar nimmer begrijpen zolang wij de taal niet tot zeven woorden terugbrengen”. Kahlil Gibran
Wat gebeurt er als we de verbale taal inruilen voor een andere – lijfelijke en muzische – taal? Zoals de dialoog tussen de dansers op de foto uit de voorstelling Waxtaan.
Zijn we dan nog in staat een gesprek voort te zetten? En begrijpen we elkaar dan nog of juist beter?
Nieuwsgierig?